Australië, een groot land waar je vaak veel goede dingen over hoort, maar toch heeft het nooit op ons 'to do' lijstje gestaan. Maar als je lijstje altijd maar korter wordt en de vlucht betaalbaar is, tja, waarom ook niet. Je kan jezelf namelijk niet een wereldreiziger noemen als je nooit in Australië geweest bent, toch? In Bali hadden we een leuk koppel van Perth leren kennen en de eigenaar van ons verblijf was ook van deze stad. Hierdoor hebben we voor Perth gekozen als vertrekpunt. Op airbnb hadden we een leuke kamer gevonden waar we 2 weken tot rust wilden komen om India te laten bezinken, aan de blog te werken en uit te zoeken wat we in Australië zouden doen. Deze airbnb werd gerund door een Nederlandse, Maria, waar ik vooraf heel wat leuke berichtjes mee had uitgewisseld. We werden hartelijk ontvangen door haar en haar man Ty en verwelkomt met friet stoofvlees, Corona en een fles wijn! Als dat geen goede start is. En al een geluk dat we voor een rustige start hadden gekozen want mijn darmen dachten nog steeds dat ze in India zaten en de eerste week moest ik de wc binnen handbereik hebben. Uiteindelijk heeft het 2 maanden geduurd vooraleer het virus uit mijn lijf was. Heel die periode heb ik geen hongergevoel gehad, geen zin in eten, wat zeker zijn voordelen heeft maar ik was ook futloos, wat dan weer niet handig is tijdens het reizen.
Perth (hier alle foto's)
Deze stad wordt ook wel een 's werelds meest geïsoleerde stad (de dichtstbijzijnde grote stad Adelaide ligt op 2800 km afstand) genoemd en ligt aan de monding van de Swan rivier en langs de Indische Oceaan. Het heeft een leuk, gezellig centrum met vele winkels en restaurantjes. Het is een moderne stad in volle ontwikkeling. Heel veel lijkt er dan ook nieuw, zeker als je van India komt! Het openbaar vervoer is er erg handig en hebben we vaak gebruikt. En er is een Belgisch café!
Stef is er in de eerste week regelmatig alleen op uitgetrokken om de omgeving te verkennen. Er is ook heel veel streetart in het centrum en de omliggende agglomeraties te ontdekken. Zo hebben we heel wat nieuwe artiesten ontdekt. Hier enkele favorieten:
Stormie Mills
Anya Brock
Jodie Knowles
En nog vele andere artiesten:
We zijn ook naar het Heirisson eiland op de Swan river geweest waar we onze eerste kangoeroes 'in het wild' gezien hebben. Ze lopen er vrij rond maar zitten natuurlijk wel 'vast' op het eiland.
Kerstmis hebben we gevierd samen met Maria en Ty en met zo'n lieve Skippy op de BBQ. Het was gezellig en lekker, maar een kerstmis in warm weer zonder familie, dat is toch niet hetzelfde hoor.
Als kerstcadeau hebben we onszelf 2 concerten cadeau gedaan. Het moet toch lukken dat net mijn 2 favoriete artiesten net komen optreden in Perth tijdens ons verblijf! Om je een idee te geven wie ze zijn heb ik een link naar een liedje toegevoegd dat ze samen performen.
Nick Cave en PJ Harvey 'Henry Lee'
Ook hadden we het geluk dat er tijdens ons verblijf in Perth de Hopman cup plaats vond. Roger Federer zou er na een half jaar blessureleed zijn comeback maken en ik was niet de enige die er enthousiast over was. We zijn naar een trainingsessie gaan kijken met 6.000 andere zotten. Hij wuifde wel alleen naar mij! Kiekenvel moment! Love you too Roger! x
Kings Park met zijn botanische tuin is zeker ook de moeite waard om een bezoekje te brengen als je tijd over hebt in Perth. Het park beslaat 400 hectare en je hebt er ook een mooi zicht op de skyline van de stad.
Fremantle (hier alle foto's)
Vanuit Perth kan je makkelijk met de trein naar Fremantle, een gezellig havenstadje aan de kust met mooie gerestaureerde gebouwen en in het weekend een gezellige markt.
Ook hier zijn we op streetarthunt geweest. Dat zoekwerk valt wel op bij sommigen en zo zijn we aan de praat geraakt met de kunstenaar Horatio, die zelf ook heel wat streetart in Fremantle op zijn naam mag schrijven. De laatste foto van de wombat of buidelmiereneter is van Roa, een Gentse kunstenaar. Hij maakt enorme muurschilderingen van dieren, overwegend in zwart en wit, die een link hebben met de locatie. Wij zijn fan!
Ondertussen hadden we ook een auto gehuurd voor een maand maar dat kon pas vanaf 4 januari, aangezien er eerder geen auto meer te krijgen was (hoogseizoen). Maar ons verblijf bij Maria was maar tot 28.12... Een betaalbaar verblijf was er ondertussen niet meer te vinden...Voor onze komst had Maria echter al een berichtje op een facebookgroep geplaatst of er kandidaten waren om 2 Belgische wereldreizigers te laten logeren. Wel vreemd om zo'n bericht te plaatsen zonder ons medeweten, niet? Maar al snel had een Nederlands-Belgisch koppel gereageerd dat ze dit wel leuk zouden vinden! Ze wilden wel eerst met ons kennismaken en kwamen dus net voor Kerstmis bij Maria op bezoek. Bleek de Belg (Eric Smeers) voor zijn vertrek naar Australië in Tessenderlo gewoond te hebben, we bleken heel wat gemeenschappelijke kennissen te hebben en dan moet het ook nog lukken dat hij zijn huis verkocht had aan Bert en Lieve, goede vrienden van ons! Dat maakte dat we dus goedgekeurd waren om bij hen te logeren. Het was wel jammer dat Eric er niet zou zijn want hij werkt een week op verplaatsing en is een week thuis. Marjon en dochter Maartje zouden dus met ons opgescheept zitten. Wel chapeau dat ze zomaar 2 wildvreemde mensen in huis nemen die hun privacy verstoren. Als tegenprestatie hebben we elke dag voor hen gekookt en meestal konden er nog wat bakjes gevuld worden zodat Eric die later naar zijn werk mee kon nemen. Ook beschikten ze over heel wat kampeermateriaal dat we allemaal mochten lenen. We waren dus echt met ons gat in de boter gevallen.
Op oudejaarsavond zijn we eerst met Marjon naar het nabijgelegen strand geweest om voor de laatste keer van het jaar de zon in de zee te zien zakken. De fles champagne maakte het helemaal af. Nadien hebben we samen lekker gegourmet.
Na 3 weken Perth was het dan eindelijk zover om het echte Australische avontuur te beginnen. We zouden 2 weken het noorden van Perth verkennen tot Exmouth, dan het PJ Harvey concert meepikken in Fremantle om de laatste 2 weken het zuidwesten te verkennen.
Van Perth tot Shark Bay (hier alle foto's)
Onze eerste stop was aan het Yanchep NP, om er koala's te spotten. In het westen van Australië leven ze niet in het wild en hier heb je niet het gevoel dat je ze in een dierentuin ziet. Het ziet er echt uit als een knuffelbeertje, superschattig.
Ook vliegen je er de papegaaien om de oren.
De volgende stop was het Nanung NP, ook wel de Pinnacles genoemd. Je kunt dit park het beste omschrijven als een zanderig stoppelveld van duizenden kalkstenen pilaren en naalden, de Pinnacles, die soms wel vijf meter hoog zijn.
In Jurien Bay hebben we voor de eerste keer onze tent opgezet. De volgende dag ging het dan richting Kalbarri. Wat ons onderweg opviel was dat het landschap erg monotoon was. Heel saai om uren door te rijden. Onderweg kom je dan wel eens een toeristische attractie tegen, zoals een boom, helemaal scheefgewaaid door de hevige wind. Tja...
Wat we wel heel mooi vonden en waar je dan weer niet info over vindt is het 'roze meer', net voor Kalbarri. Eerst dachten we dat het opgedroogd was, aangezien we enkel een zoutvlakte zagen, maar na een tijdje kwam het roze water in zicht. Erg mooi!
Vlakbij Kalbarri stonden we op een camping op een heuvel aan de kust, helemaal alleen. Het waaide er erg hard maar onze tent had de test goed doorstaan. En het was leuk om de 'badkamer' voor onszelf te hebben.
Het Kalbarri NP is vrij groot en dien je dan ook merendeels met de auto te bezoeken. Er zijn heel wat uitkijkpunten. Mooi maar niet indrukwekkend, zoals zoveel in Australië. Of misschien zijn we te verwend, dat zit er ook dik in.
Het was er op dat moment ook erg warm, meer dan 40°, wat een lange wandeling onmogelijk maakte. Ik voelde me nog steeds niet goed in darmen en maag en besloot om toch maar eens een dokter te raadplegen. In het dorp was er een spoeddienst met ziekenhuis maar aan de receptie wisten ze me te vertellen dat er geen dokter aanwezig was. Je kon wel een Skype gesprek met een dokter in Perth aangaan, maar aangezien mijn probleem niet echt dringend was kon dat 2 uur duren vooraleer ik er een kon consulteren en het zou rond de 500 EUR kosten. Ik heb dan toch maar vriendelijk bedankt voor dit genereuze offer. De flying doctors waren ook geen optie...
De rit naar Shark Bay was weer erg saai en vreselijk warm, zeker omdat Stef met de vensters wilde open rijden ipv de airco op te zetten, maar het was hete lucht die binnenkwam. Aan een eenzame benzinepomp in the middle of nowwhere hebben we ook een auto gezien die 50 km ervoor aangereden was door een Emu, of was het andersom? In ieder geval was zijn radiator aan het lekken als een zeef en konden ze niet meer verder. Hopelijk was die goed verzekerd want als ze je daar moeten komen depanneren... Voorzichtig hebben we onze tocht verder gezet naar Shark Bay.
Hier is het erg mooi, een zee met azuurblauw water maar erg warm en in de zon wordt je levend gegrild.
Ondertussen zijn we er achter gekomen dat we niet tijdens het juiste seizoen in deze streek zijn. Het is nog steeds schoolvakantie maar je ziet geen Australische toeristen meer. Ze vluchten allemaal voor de hitte naar het zuiden. We begrijpen hen nu volkomen...
Monkey Mia maakt deel uit van het Shark Bay Marine Park in de Shark Bay, een gebied dat op de Werelderfgoedlijst staat. De belangrijkste attractie van Monkey Mia zijn geen apen maar dolfijnen, die er dagelijkse gevoerd worden. Sinds de jaren zestig begonnen namelijk een visser en zijn vrouw een deel van hun vangst aan dolfijnen te voeren. Toen dit bekend werd, kwamen hier bezoekers naar kijken. In het najaar van 1990 werden de wateren nabij Monkey Mia aangewezen tot Marine Park. De regels zijn gelukkig erg streng en de dolfijnen krijgen niet voldoende vis om de dag mee door te komen, zodat ze na de voedersessie nog zelf vis moeten gaan zoeken. Toch hebben we het wat moeilijk met het feit dat ze gevoederd worden maar het is alleszins beter als dat ze in gevangenschap zitten en op deze manier kan je ze van erg dichtbij zien. Bij ons bezoek was er 3 dagen geleden een baby dolfijn geboren en dat was wel extra leuk om te zien.
In de namiddag zijn we met de Aristocat 2, een catamaran, op zoek gegaan naar dugongs (of zeekoe), die aangetrokken worden door het vele zeegras in de buurt. We hadden ze graag al duikend gezien maar dat was daar niet mogelijk, door de vele witte haaien die er ook rond zwemmen.
Je kan ze via de boot alleen spotten als ze bovenkomen om adem te halen. Ze kunnen max 20 minuten onder water blijven. Regelmatig zagen we ook dolfijnen en schildpadden die een frisse neus kwamen halen. Onderweg hebben we ook een parelkwekerij bezocht dat best interessant was. Nu weten we dus waarom die parels zo duur zijn want het is een langzaam en erg arbeidsintensief proces.
Op de terugweg kon je vanachter ook nog in een net gaan hangen om een gratis jacuzzi te krijgen maar dat hebben we aan jonger volk overgelaten.
Verder hebben we nog shell beach bezocht. Het strand bestaat uit alleen maar schelpen. Miljoenen... Sterker nog, er is geen zand. We hebben er een fotoshoot gedaan voor 'Just another day at the office'. Het was lang geleden en Irène was er al lang op aan het wachten.
En dan heb je nog de bezienswaardigheid waarom het gebied eigenlijk werelderfgoed is geworden, namelijk door de stromatolieten die hier op de rand van het strand en de zee leven. Deze cyanobacteriën, oftewel minuscule eencellige algen, bestaan van het sediment dat zij tevens bij elkaar houden. Zo ontstaat langzaam een laag op laag afzettingsgesteente in de vorm van een kleine koepel. Het groeiproces is vergelijkbaar met de eeuwen durende opbouw van koraalriffen. Stromatolieten bestaan al 3,5 miljard jaar op aarde (dus veel eerder dan bijvoorbeeld de dinosaurussen) en zijn de oudste levende fossielen ter wereld. Zeer interessant voor wetenschappers maar voor ene gewone mens zoals wij niet veel aan te zien.
Het oorspronkelijke plan was om verder door te reizen naar Exmouth, maar door de hitte en de afstand (in Australië is niets dichtbij) hebben we onze plannen gewijzigd en zijn we de terugweg naar Perth aangevat. Deze terugweg, honderden kilometers lang.
In Geraldton hebben we overnacht en de dag erop het stadje verkend.
En dan was het tijd voor het concert van PJ Harvey. We waren er goed op tijd, wat maakte dat we de kans hadden om op de voorste rij te staan. Dat maakte het concert extra speciaal. Thanks Polly Jean!
Zuidwesten van Perth (hier alle foto's)
De eerste bestemming was Hyden, waar je de Wave rock kan bezoeken. De rots is wel speciaal, maar kleiner dan verwacht en je dient er heel wat afstand voor af te leggen. Onderweg is er echt niets te zien.
Daarop zijn we naar Albany gereden, waar we onze tent langs een mooie baai geplaatst hebben, vlakbij een verzamelplaats van pelicanen.
Verder zijn er daar wat mooie uitkijkpunten,.
Onderweg naar Denmark hebben we de eerste (levende) wilde kangoeroes langs de weg gezien.
Denmark heeft erg mooie stranden.
We zijn echter doorgereden naar Pemberton, dat bekend staat om zijn karri-bomen. 3km buiten Pemberton staat in de bossen de Glouchester Fire Tree met bovenin een uitzichtplatform, dat vroeger dienst deed als uitkijkpost om vuren te spotten. Je kan deze omhoog klimmen. Die eer heb ik graag aan Stef overgelaten want het is erg hoog en de veiligheidsmaatregelen zijn er onbestaande. Niets voor mij dus.
Iets verderop kan je ook een gigantische boom terugvinden waarvan de stam bij een brand vanonder volledig uitgebrand is, enkel de bast staat nog overeind. De kruin is wel nog intact en helemaal groen.
Augusta was de volgende stop, waar we vlakbij de riviermonding konden kamperen. De grootste hobby van menig Australiër is vissen en dat was daar zeker ook het geval. Hun vangst konden ze schoonmaken op speciaal voorziene houten balken in het water en het afval werd geschonken aan de pelikanen, maar ook aan de devil rays (roggen) die er op de loer liggen. Ze komen echt langs je benen aanschuren om te zeggen 'Hé, ik ben hier! Geef me maar een lekker visje'.
Dan waren we bij Margareth River toegekomen, dat vooral bekend staat om zijn wijnstreek. Het heeft ook erg mooie stranden waar er ook veel gesurft wordt, niet zonder gevaar, want de golven zijn er verraderlijk en velen zijn er gestorven.
In Bunburry hebben we de laatste dagen doorgebracht. Hier is er ook veel streetart, dus wij blij.
Er zijn mooie stranden waar je op enkele plaatsen veel kans hebt om dolfijnen te spotten. Wij hadden geluk en hebben er een paar gezien die graag in de golf speelden en sprongen.
In Busselton hebben we de langste houten pier ter wereld bezocht. Hij is bijna 2 km lang! Er rijdt zelfs een treintje als je dat zou willen.
Op de terugweg naar Perth zijn we gestopt bij Bert en Chandy (dat koppel dat we in Bali hebben leren kennen met duiken) voor een lekkere lunch en hebben we heel gezellig bijgebabbeld.
In de avond zijn we onze kampeerspullen gaan terugbrengen bij Marion. We hadden ook nog heel wat extra spullen gekocht, zoals een frigo voor in de auto, een tafel, bestek wat we ook allemaal bij hen hebben achtergelaten, zodat ze nu echt volledig uitgerust zijn. Nog eens een dikke merci voor alles Eric en Marjon!
En dan was het tijd voor, last but not least, het concert van Nick Cave. Hij was goed in vorm en we hebben er met volle teugen van genoten. Ideale afsluiting door een Australiër in Australië.
Wat vonden we nu van Australië? Wel, we zijn er, buiten van de wind, niet van omvergeblazen. Het heeft zeker zijn leuke punten, zoals properheid, vriendelijke mensen, mooie stranden, leuke dieren maar de afstanden zijn erg groot en het landschap onderweg kan honderden kilometers hetzelfde zijn. Gelukkig was er de streetart, de concerten en Roger, waar we echt van genoten hebben. Er zijn ook wel leuke restaurantjes en dergelijke, maar voor ons budget veel te duur. Het is ook erg belangrijk dat je rekening houdt met het juiste seizoen. Het is zo'n groot land dat er in het noorden een heel ander klimaat is dan in het zuiden. Conclusie: het land is voor ons budget te duur, de afstanden te groot maar we zijn toch blij dat we er geweest zijn en we hebben er zeker van genoten.
Perth (hier alle foto's)
Deze stad wordt ook wel een 's werelds meest geïsoleerde stad (de dichtstbijzijnde grote stad Adelaide ligt op 2800 km afstand) genoemd en ligt aan de monding van de Swan rivier en langs de Indische Oceaan. Het heeft een leuk, gezellig centrum met vele winkels en restaurantjes. Het is een moderne stad in volle ontwikkeling. Heel veel lijkt er dan ook nieuw, zeker als je van India komt! Het openbaar vervoer is er erg handig en hebben we vaak gebruikt. En er is een Belgisch café!
Stef is er in de eerste week regelmatig alleen op uitgetrokken om de omgeving te verkennen. Er is ook heel veel streetart in het centrum en de omliggende agglomeraties te ontdekken. Zo hebben we heel wat nieuwe artiesten ontdekt. Hier enkele favorieten:
Stormie Mills
Anya Brock
En nog vele andere artiesten:
Als kerstcadeau hebben we onszelf 2 concerten cadeau gedaan. Het moet toch lukken dat net mijn 2 favoriete artiesten net komen optreden in Perth tijdens ons verblijf! Om je een idee te geven wie ze zijn heb ik een link naar een liedje toegevoegd dat ze samen performen.
Nick Cave en PJ Harvey 'Henry Lee'
Kings Park met zijn botanische tuin is zeker ook de moeite waard om een bezoekje te brengen als je tijd over hebt in Perth. Het park beslaat 400 hectare en je hebt er ook een mooi zicht op de skyline van de stad.
Fremantle (hier alle foto's)
Vanuit Perth kan je makkelijk met de trein naar Fremantle, een gezellig havenstadje aan de kust met mooie gerestaureerde gebouwen en in het weekend een gezellige markt.
Op oudejaarsavond zijn we eerst met Marjon naar het nabijgelegen strand geweest om voor de laatste keer van het jaar de zon in de zee te zien zakken. De fles champagne maakte het helemaal af. Nadien hebben we samen lekker gegourmet.
Na 3 weken Perth was het dan eindelijk zover om het echte Australische avontuur te beginnen. We zouden 2 weken het noorden van Perth verkennen tot Exmouth, dan het PJ Harvey concert meepikken in Fremantle om de laatste 2 weken het zuidwesten te verkennen.
Van Perth tot Shark Bay (hier alle foto's)
In Jurien Bay hebben we voor de eerste keer onze tent opgezet. De volgende dag ging het dan richting Kalbarri. Wat ons onderweg opviel was dat het landschap erg monotoon was. Heel saai om uren door te rijden. Onderweg kom je dan wel eens een toeristische attractie tegen, zoals een boom, helemaal scheefgewaaid door de hevige wind. Tja...
Wat we wel heel mooi vonden en waar je dan weer niet info over vindt is het 'roze meer', net voor Kalbarri. Eerst dachten we dat het opgedroogd was, aangezien we enkel een zoutvlakte zagen, maar na een tijdje kwam het roze water in zicht. Erg mooi!
Vlakbij Kalbarri stonden we op een camping op een heuvel aan de kust, helemaal alleen. Het waaide er erg hard maar onze tent had de test goed doorstaan. En het was leuk om de 'badkamer' voor onszelf te hebben.
Het Kalbarri NP is vrij groot en dien je dan ook merendeels met de auto te bezoeken. Er zijn heel wat uitkijkpunten. Mooi maar niet indrukwekkend, zoals zoveel in Australië. Of misschien zijn we te verwend, dat zit er ook dik in.
Het was er op dat moment ook erg warm, meer dan 40°, wat een lange wandeling onmogelijk maakte. Ik voelde me nog steeds niet goed in darmen en maag en besloot om toch maar eens een dokter te raadplegen. In het dorp was er een spoeddienst met ziekenhuis maar aan de receptie wisten ze me te vertellen dat er geen dokter aanwezig was. Je kon wel een Skype gesprek met een dokter in Perth aangaan, maar aangezien mijn probleem niet echt dringend was kon dat 2 uur duren vooraleer ik er een kon consulteren en het zou rond de 500 EUR kosten. Ik heb dan toch maar vriendelijk bedankt voor dit genereuze offer. De flying doctors waren ook geen optie...
De rit naar Shark Bay was weer erg saai en vreselijk warm, zeker omdat Stef met de vensters wilde open rijden ipv de airco op te zetten, maar het was hete lucht die binnenkwam. Aan een eenzame benzinepomp in the middle of nowwhere hebben we ook een auto gezien die 50 km ervoor aangereden was door een Emu, of was het andersom? In ieder geval was zijn radiator aan het lekken als een zeef en konden ze niet meer verder. Hopelijk was die goed verzekerd want als ze je daar moeten komen depanneren... Voorzichtig hebben we onze tocht verder gezet naar Shark Bay.
Hier is het erg mooi, een zee met azuurblauw water maar erg warm en in de zon wordt je levend gegrild.
Ondertussen zijn we er achter gekomen dat we niet tijdens het juiste seizoen in deze streek zijn. Het is nog steeds schoolvakantie maar je ziet geen Australische toeristen meer. Ze vluchten allemaal voor de hitte naar het zuiden. We begrijpen hen nu volkomen...
Monkey Mia maakt deel uit van het Shark Bay Marine Park in de Shark Bay, een gebied dat op de Werelderfgoedlijst staat. De belangrijkste attractie van Monkey Mia zijn geen apen maar dolfijnen, die er dagelijkse gevoerd worden. Sinds de jaren zestig begonnen namelijk een visser en zijn vrouw een deel van hun vangst aan dolfijnen te voeren. Toen dit bekend werd, kwamen hier bezoekers naar kijken. In het najaar van 1990 werden de wateren nabij Monkey Mia aangewezen tot Marine Park. De regels zijn gelukkig erg streng en de dolfijnen krijgen niet voldoende vis om de dag mee door te komen, zodat ze na de voedersessie nog zelf vis moeten gaan zoeken. Toch hebben we het wat moeilijk met het feit dat ze gevoederd worden maar het is alleszins beter als dat ze in gevangenschap zitten en op deze manier kan je ze van erg dichtbij zien. Bij ons bezoek was er 3 dagen geleden een baby dolfijn geboren en dat was wel extra leuk om te zien.
In de namiddag zijn we met de Aristocat 2, een catamaran, op zoek gegaan naar dugongs (of zeekoe), die aangetrokken worden door het vele zeegras in de buurt. We hadden ze graag al duikend gezien maar dat was daar niet mogelijk, door de vele witte haaien die er ook rond zwemmen.
Je kan ze via de boot alleen spotten als ze bovenkomen om adem te halen. Ze kunnen max 20 minuten onder water blijven. Regelmatig zagen we ook dolfijnen en schildpadden die een frisse neus kwamen halen. Onderweg hebben we ook een parelkwekerij bezocht dat best interessant was. Nu weten we dus waarom die parels zo duur zijn want het is een langzaam en erg arbeidsintensief proces.
Verder hebben we nog shell beach bezocht. Het strand bestaat uit alleen maar schelpen. Miljoenen... Sterker nog, er is geen zand. We hebben er een fotoshoot gedaan voor 'Just another day at the office'. Het was lang geleden en Irène was er al lang op aan het wachten.
En dan heb je nog de bezienswaardigheid waarom het gebied eigenlijk werelderfgoed is geworden, namelijk door de stromatolieten die hier op de rand van het strand en de zee leven. Deze cyanobacteriën, oftewel minuscule eencellige algen, bestaan van het sediment dat zij tevens bij elkaar houden. Zo ontstaat langzaam een laag op laag afzettingsgesteente in de vorm van een kleine koepel. Het groeiproces is vergelijkbaar met de eeuwen durende opbouw van koraalriffen. Stromatolieten bestaan al 3,5 miljard jaar op aarde (dus veel eerder dan bijvoorbeeld de dinosaurussen) en zijn de oudste levende fossielen ter wereld. Zeer interessant voor wetenschappers maar voor ene gewone mens zoals wij niet veel aan te zien.
Het oorspronkelijke plan was om verder door te reizen naar Exmouth, maar door de hitte en de afstand (in Australië is niets dichtbij) hebben we onze plannen gewijzigd en zijn we de terugweg naar Perth aangevat. Deze terugweg, honderden kilometers lang.
In Geraldton hebben we overnacht en de dag erop het stadje verkend.
En dan was het tijd voor het concert van PJ Harvey. We waren er goed op tijd, wat maakte dat we de kans hadden om op de voorste rij te staan. Dat maakte het concert extra speciaal. Thanks Polly Jean!
Zuidwesten van Perth (hier alle foto's)
De eerste bestemming was Hyden, waar je de Wave rock kan bezoeken. De rots is wel speciaal, maar kleiner dan verwacht en je dient er heel wat afstand voor af te leggen. Onderweg is er echt niets te zien.
Daarop zijn we naar Albany gereden, waar we onze tent langs een mooie baai geplaatst hebben, vlakbij een verzamelplaats van pelicanen.
Verder zijn er daar wat mooie uitkijkpunten,.
Onderweg naar Denmark hebben we de eerste (levende) wilde kangoeroes langs de weg gezien.
Denmark heeft erg mooie stranden.
We zijn echter doorgereden naar Pemberton, dat bekend staat om zijn karri-bomen. 3km buiten Pemberton staat in de bossen de Glouchester Fire Tree met bovenin een uitzichtplatform, dat vroeger dienst deed als uitkijkpost om vuren te spotten. Je kan deze omhoog klimmen. Die eer heb ik graag aan Stef overgelaten want het is erg hoog en de veiligheidsmaatregelen zijn er onbestaande. Niets voor mij dus.
Iets verderop kan je ook een gigantische boom terugvinden waarvan de stam bij een brand vanonder volledig uitgebrand is, enkel de bast staat nog overeind. De kruin is wel nog intact en helemaal groen.
Augusta was de volgende stop, waar we vlakbij de riviermonding konden kamperen. De grootste hobby van menig Australiër is vissen en dat was daar zeker ook het geval. Hun vangst konden ze schoonmaken op speciaal voorziene houten balken in het water en het afval werd geschonken aan de pelikanen, maar ook aan de devil rays (roggen) die er op de loer liggen. Ze komen echt langs je benen aanschuren om te zeggen 'Hé, ik ben hier! Geef me maar een lekker visje'.
Dan waren we bij Margareth River toegekomen, dat vooral bekend staat om zijn wijnstreek. Het heeft ook erg mooie stranden waar er ook veel gesurft wordt, niet zonder gevaar, want de golven zijn er verraderlijk en velen zijn er gestorven.
In Bunburry hebben we de laatste dagen doorgebracht. Hier is er ook veel streetart, dus wij blij.
Er zijn mooie stranden waar je op enkele plaatsen veel kans hebt om dolfijnen te spotten. Wij hadden geluk en hebben er een paar gezien die graag in de golf speelden en sprongen.
In Busselton hebben we de langste houten pier ter wereld bezocht. Hij is bijna 2 km lang! Er rijdt zelfs een treintje als je dat zou willen.
Op de terugweg naar Perth zijn we gestopt bij Bert en Chandy (dat koppel dat we in Bali hebben leren kennen met duiken) voor een lekkere lunch en hebben we heel gezellig bijgebabbeld.
In de avond zijn we onze kampeerspullen gaan terugbrengen bij Marion. We hadden ook nog heel wat extra spullen gekocht, zoals een frigo voor in de auto, een tafel, bestek wat we ook allemaal bij hen hebben achtergelaten, zodat ze nu echt volledig uitgerust zijn. Nog eens een dikke merci voor alles Eric en Marjon!
En dan was het tijd voor, last but not least, het concert van Nick Cave. Hij was goed in vorm en we hebben er met volle teugen van genoten. Ideale afsluiting door een Australiër in Australië.
